Но постои и една друга категорија необични, кратки реченици од помалку познати игри, кои остануваат во нашата меморија без очигледна причина. Јас, на пример, сè уште ги паметам речиси сите вокални команди од стратегијата за Втората светска војна Commandos: Behind Enemy Lines, иако не сум ја играл повеќе од дваесет години. Зошто секојдневно можам да ги изгубам слушалките, паричникот или телефонот, а сепак јасно се сеќавам на секоја реплика на крупниот војник Самуел Бруклин? „Finally, some action“, „Consider it done, boss“ и бесмртното „Okey dokey“ сè уште ми одекнуваат во глава.
Комбинација од емоции, ритам и контекст
Психолозите велат дека одговорот лежи токму во комбинацијата на емоции, ритам и контекст. Речениците што предизвикуваат силна емоционална реакција смеа, страв, изненадување имаат многу поголема веројатност да се вградат во долгорочното паметење. Играчите често ги доживуваат ликовите многу интензивно, бидејќи тие се нивната „улога“ во виртуелниот свет. Секоја команда или реплика може да стане емоционално сидро што мозокот ќе го памети долго време по завршувањето на играта.
Втората причина е повторливоста и ритуалот. Играњето видео игри обично подразбира постојано повторување на истите акции и дијалози. Кога нешто го слушате доволно често, мозокот автоматски ги зајакнува невронските врски поврзани со тие фрази што објаснува зошто некои цитати се лепат во меморијата повеќе од настаните од секојдневието.
Третиот фактор е ритамот и мелодијата на реченицата. Кратки, звучни фрази или оние со карактеристичен нагласок – како „Hadouken!“ – многу лесно се паметат. Тоа е слично како со песните што „се лепат“ во главата уште по првото слушање – мозокот обожава образец, ритам и повторување.
Репликите влегуваат во секојдневниот говор
Интересно е што овие реплики често ја преминуваат границата на играта и стануваат дел од секојдневниот говор. Гејмерите користат фрази како „Okey dokey“ или „Consider it done“ и во ситуации кога не играат, бидејќи тие станале дел од нивната внатрешна „гејмерска култура“. Ова покажува колку длабоко и потсвесно видео-игрите влијаат врз нашиот јазик и начинот на кој го доживуваме светот.
Затоа, следниот пат кога ќе ви одекне во глава насумична реплика од некоја стара игра, не се чудете. Тоа е резултат на комбинацијата од емоции, ритам и повторување – мозокот едноставно сака да памети сè што оставило впечаток врз него. А во свет каде секојдневно забораваме нешта како клучеви или имиња на луѓе, виртуелните светови и нивните дијалози стануваат наше неочекувано складиште на меморија, доказ дека игрите не се само забава, туку и мали тестови на човечкиот ум.
