Емоциите го обликуваат сеќавањето
Мозокот не е „објективен снимач“ на настани, туку сè филтрира низ емоции. Ако некој детаљ – како бојата на нечии маици – бил поврзан со изненадување, смеа или друга силна емоција, тој ќе се „врежи“ многу подлабоко во меморијата отколку информациите што ги доживуваме како обврска или рутина.
Стресот го ослабува помнењето на важното
Парадоксално, токму кога ни е најпотребна концентрација, стресот знае да нè изневери. Кортизолот, хормонот на стрес, го отежнува работењето на хипокампусот – делот од мозокот што е клучен за меморијата. Затоа често ги забораваме важните рокови или задачи, додека „небитните“ нешта, кои не се обележани со стрес, остануваат појасни.
Селективно внимание
Нашиот мозок е преплавен со информации и мора постојано да филтрира. Деталите што ќе ја привлечат нашата внимание (поради својата необичност или контраст) добиваат предност. Така ситници – како нечиј тик, необична реченица или звук – можат да станат доминантно сеќавање, иако реално немаат поголема важност.
„Ефект на врзување“
Понекогаш случајни детали стануваат „сидра“ за сеќавањето. На пример, можеби не се сеќавате точно на содржината на разговорот, но јасно ја паметите мелодијата што свирела во позадина – бидејќи мозокот ја поврзал целата ситуација со тој детаљ.
Мотивација и лична значајност
На крајот, мозокот подобро памети сè што е поврзано со нашите интереси и идентитет. Ако некоја ситница ве „погодила“ лично (на пример, некој има иста книга што ја сакате), ќе ја запомните подобро од некоја важна, но емоционално неутрална информација.
Значи, нашиот мозок не е „покварен“ – тој едноставно функционира така што го филтрира светот преку емоции, внимание и лични асоцијации. Затоа важните податоци понекогаш ни се „лизгаат“, додека остануваат врежани оние мали, случајни нешта што нè изненадиле, насмеале или нè допреле на некој начин.
Извор: Bizlife.rs
